Vandaag wil ik een van de bijzondere persoonlijke momenten uit dit jaar delen. In september heb ik samen met mijn man vakantie gevierd in Italië. Dankzij deze reis zijn mijn mentale batterijtjes nog steeds opgeladen met zon en inspiratie. Ik zou daar een paar posts aan willen wijden, en zal ik beginnen met Tivoli.
Het was ongeveer 15 jaar geleden dat ik voor het eerst in Tivoli was. Na een bezoek aan de beroemde d’Este tuinen wachtte ik op een bus om mij terug naar Rome te brengen. Ik stond op een heuvel met uitzicht op het prachtige landschap met een zonsondergang. Ik moest denken aan schilderijen met pittoreske Italiaanse landschappen die in de 17-19deeeuw zo populair waren: ze klopten gewoon! Zo’n landschap met zachte warme gloed lag nu voor me. Mijn bus kwam, maar ik had niet genoeg van dat uitzicht gekregen. Ik zei tegen mezelf dat ik ooit terug zou moeten komen om daar volop van te genieten.
Kan je geloven hoe blij ik was, toen mijn man mij voorstelde om een paar dagen in Tivoli door te brengen? Ons hotel bevond zich op een heuvel, er was een mooie olijfgaard met uitzicht op de stad. Op een avond heb ik een wandeling tussen de olijfbomen gemaakt. Het was rond zonsondergang en ik had de tuin helemaal voor mezelf.
Het voelde alsof ik door een sprookje liep. Het was zo rustig dat ik zelfs een das heb kunnen spotten, en ik had ze daarvoor nog nooit in het wild gezien. Daarna hoorde ik weer wat geruis in de bosjes, en stond ik even stil in hoop om die das weer te zien. Maar nu waren het everzwijnen, ik herkende het geluid. Kennelijk was er een moeder met jonkies. Terug in het hotel vroeg ik bij de receptie of hier dassen en everzwijnen rondliepen (“inderdaad, maar ze zijn niet gevaarlijk”). Blijkbaar waren er zelfs wilde paarden die wel eens in het zwembad komen. Dat zou ik graag eens willen zien. Het lijkt me een extra reden om hier weer terug te komen.
Hier zijn enkele foto’s van deze zomerse avond, om de decemberdagen wat warmer te maken.
